Juan Carlos Lázaro

‘Velen van ons smeken om een handvol stilte. Een stilte waarin we kunnen wortelen en groeien.’ schreef Mark Rothko. Dat is net hetgeen waar de schilderijen en tekeningen van de Spaanse kunstenaar Juan Carlos Lázaro, om vragen...Tijd, of nog beter, het tijdloze.

Een stil moment waarbij fijne, zachte penseelstreken een landschap worden. Waarbij plots, een stilleven uit een grijze nevel opdoemt. Uit zinderend geel verrijst een boom of een architectonisch element. Poëtisch uitgepuurd, niet meteen leesbaar. Deze kunst is geen hapklare brok. Het smeekt de kijker te vertragen en te ontdekken.

'De laatste tijd heb ik het gevoel dat de verf vanzelf komt' zegt Lázaro. Daarmee doelt hij op het schilderen an sich. Het spel van licht en kleur wordt een automatisch reflex. Het heeft geen verdere begeleiding nodig. Niet de kunstenaar - de componist van het oeuvre – maar het schilderij zelf staat centraal.