Juan Carlos Lázaro

Juan Carlos Lázaro (1962) zou men soms makkelijk een stilleven schilder kunnen noemen, niets is daar trouwens verkeerd aan. Maar de kunst die Lázaro brengt is eerder een ode aan het licht, het licht dat de kleuren vormt, peinture pure .

Lázaro tast het licht breekbaar af op een twijg, op een keramiekje op een vrucht en op quasi abstracte landschappen . Verschillende lichtlagen zinderen in zijn doeken en laten de vorm van voorwerpen aarzelen in de ruimte.

Dit is meer dan louter representatie. Dit is een bezinnende sfeeropbouw die ook de groten van het stilleven beheersten. Denk aan de moderne meester Morandi, wiens kleine doeken van flessen je door hun wisselend licht en het banale van het voorwerp diep kunnen ontroeren.

Lázaro’s fascinatie voor licht uit zich eveneens in gevoelige tekeningen. Het zijn penseel tekeningen in grafiet, een materie die hij hanteert voor het uitpuren van het donkerste zwart naar lichtgrijs dat wegglijdt naar wit.

De compositie van zijn tekeningen en doeken is strak uitgekiend, een duidelijk kenmerk van de geometrisch rigoreuse opbouw die stamt van de klassieke Spaanse stilleven traditie die teruggaat tot de beroemde Juan Sánchez Cotán (1560 -1627).