Volgens Frances Aviva Blane begon haar leven pas toen ze begon te schilderen.
Wanhopig begon ze te tekenen. Eerst in haar ééntje, later in de kunstacademie. Naar model, daarna door te kijken in de spiegel.
Ze keek naar het Duitse - en het Abstracte Amerikaanse Expressionisme voor inspiratie. Zoals de kunstenaars die ze bewondert onstaat haar werk uit een werkelijke en existentiële strijd. Ze schildert haarzelf en haar leven, pijn, verdriet en verlies van binnenuit.
Haar werk herinnert aan een brief van Mark Rothko en Adolph Gottlieb aan de New York Times in 1943:
"We favour the simple expression of the complex thought. We are for the large shape because it has the impact of the unequivocal. We wish to reassert the picture plane. We are for flat forms because they destroy illusion and reveal truth. […] It is a widely accepted notion among painters that it does not matter what one paints as long as it is well painted. This is the essence of academicism. There is no such thing as good painting about nothing. We assert that the subject is crucial and only that subject matter is valid which is tragic and timeless."